Planowanie zakupu nieruchomości i jego realizacja od zawsze wiązała się z licznymi
niewiadomymi i kruczkami prawnymi.
Wychodząc naprzeciw tym pytaniom, postanowiliśmy uruchomić cykl poradników
w których opiszemy wiele aspektów związanych z nieruchomościami.
Polub nas aby uzyskać dostęp do całej treści
W poprzedniej części poradnika omówione zostało istotne znaczenie jakie dla ustalania podatku od nieruchomości mają uchwały gminy oraz kto i w jakim terminie zobowiązany jest do uiszczenia tego rodzaju daniny.
Jaka jest różnica między budynkami a budowlami?
Zgodnie z art. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane: grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Najczęstsze błędy popełniane przy wypełnianiu deklaracji na podatek od nieruchomości mają u źródeł kłopoty z odróżnieniem od siebie ostatnich dwóch kategorii obiektów. O kwalifikacji danego obiektu jako budynku, lub też jako budowli, decydują przesłanki zawarte w prawie budowlanym, do którego odsyła już sama ustawa o podatkach i opłatach lokalnych.
Zgodnie z zawartymi tam definicjami budynek to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych jak również posiada fundamenty oraz dach.
Budowla z kolei to obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury (w rozumieniu prawa budowlanego) oraz takie urządzenie budowlane, które związane jest z obiektem budowlanym oraz zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Natomiast za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się takie nieruchomości, które są w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyłączeniem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami.
Najczęstszą praktyką podatników jest klasyfikacja rozliczanego budynku lub budowli nie w oparciu o wspomniane przepisy, a na podstawie zapisów ewidencji środków trwałych, która prowadzona jest dla celów CIT. Taki sposób jednak może dla niektórych obiektów okazać się nieodpowiedni. Poszczególne obiekty ujęte w dane grupy Klasyfikacji Środków Trwałych mogą po prostu nie pokrywać się z omawianymi powyżej definicjami obiektów. Taka pomyłka może skutkować kłopotami z fiskusem, jeśli dojdzie do kontroli podatkowej.
Jak poprawnie obliczyć powierzchnię użytkową?
Podstawę dla opodatkowania budynków podatkiem od nieruchomości stanowi ich powierzchnia użytkowa. Zgodnie z definicją zawartą w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych (która, co warto zauważyć, nie pokrywa się z tą zawartą w normach budowlanych) powierzchnia użytkowa budynku lub jego części jest powierzchnią mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach - z wyłączeniem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Warto mieć na uwadze, że za kondygnację zwyczajowo uważa się także podziemne garaże, piwnice, sutereny czy poddasza użytkowe – wyjaśnia Robert Tomaszewski z portalu www.grunttozysk.pl.
Bardzo często przy wypełnianiu deklaracji o podatku od nieruchomości przy ustalaniu podstawy opodatkowania, a więc powierzchni użytkowej, podatnicy posługują się dokumentami architektoniczno-budowlanymi w celu weryfikacji danych. Jeśli przykładowo opierać będziemy się na informacjach zawartych w decyzjach o pozwoleniu na użytkowanie budynku, projekcie budowlanym lub innym tego typu dokumencie, popełnimy spore nadużycie. Zawarte tam bowiem dane mają u źródeł właśnie normy budowlane, które jak zostało wspomniane, w żaden sposób nie pokrywają się z dyktowaną przez ustawę o podatkach i opłatach lokalnych definicją powierzchni użytkowej. Co więcej powierzchnia użytkowa ustalona w oparciu o normy budowlane jest zazwyczaj wyższa od takiej, która byłaby liczona zgodnie z kryteriami ustawy o podatkach…, a więc przyjmując dyktat tej pierwszej inwestor zawyża kwotę należnego podatku od nieruchomości.
Warto także pamiętać o art. 4 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym powierzchnię pomieszczeń lub też ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku jedynie w 50 proc., a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m powierzchnię taka w zupełności się pomija. Znów brak znajomości tej regulacji może skutkować zawyżeniem należnej fiskusowi daniny.
Saveinvest Sp. z o.o.
www.grunttozysk.pl
Co miesiąc nowe, wartościowe porady
Materiał dostępny ZA DARMO!
Podaj swój adres e-mail, abyśmy mogli przesłac Ci linka do tego specjalnego,
bezpłatnego poradnika, dostępnego tylko dla subskrybentów newslettera.
Twoje dane są u nas bezpieczne. W każdej chwili możesz się wypisać.
Zadzwoń 500 210 600, lub wypełnij formularz - oddzwonimy do Ciebie!
